Twaalf
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Annemiek
26 Juni 2013 | Denemarken, Aalborg
Hej alle,
Toch nog maar even een update. Want wat ik nu toch weer heb meegemaakt, kan ik echt niet nog anderhalve week voor me houden, haha.
Gisteren had ik namelijk na lang wachten eindelijk het examen van mn project. Ik zag er als een berg tegenop. Vier uur praten over mijn project, behoort toch niet echt tot mijn hobby's. En dan te bedenken dat ik normaal al lichtelijk gespannen ben als ik een presentatie van een kwartiertje moet geven...
Omdat we de avond van te voren nog tot elf uur geoefend hadden en ik om zes uur alweer naast m'n bed stond, was ik ook nog eens niet echt fris en fruitig. Rond zevenen liepen we met onze enorme maquettes naar de zaal waar ons examen zou plaatsvinden. En ja, dat betekent niet van de werkplaats naar een zaal op vloer 3 in Vertigo. Dat betekent van het ene gebouw dwars door de stad (met nieuwsgierige mensen en stevige wind) naar het andere gebouw.
Toen alles vervolgens stond, liep ik om een uur of acht in de supermarkt. Koffie, fruit en koekjes kopen voor onze supervisors. Dat is misschien nog wel het meest gekke van het hele examen; eten meenemen voor de mensen die je moeten beoordelen. Behalve dat het geld kost (kunnen die mensen niet gewoon zelf een boterham van huis meenemen?), lijkt het ook nog eens op een soort omkoping. Degene met de lekkerste koekjes krijgt het hoogste cijfer...
Nou ja, aangezien het een soort ongeschreven regel is, hebben we er maar aan meegedaan. Eenmaal terug in de zaal hebben we onze naambordjes opgespeld (ook al zoiets, officieel gedoe...) en zijn onze presentatie nog maar een keer gaan oefenen.
Stipt om 9 uur gingen we van start. Wij als groep aan de ene kant van de tafel en onze technische, architectonische en externe supervisors aan de andere kant. De presentatie ging prima. We hadden het in drie kwartier voor elkaar. Ruim binnen de tijd dus. We werden een kwartier naar de gang gestuurd. Zo hadden de supervisors de tijd om te overleggen terwijl ze zich volstopten met druiven, chocoladekoekjes en oploskoffie.
Daarna de tweede ronde. We moesten discussiëren over ons ontwerp. Het ging goed! We kregen nauwelijks moeilijke vragen en er was altijd wel iemand die kon antwoorden of reageren. Ik heb me er maar blind ingestort. Welk resultaat dat zou opleveren, zou ik later wel zien...
Na anderhalf uur werden we weer even naar de gang gestuurd. Nou ja, jullie kunnen vast wel raden wat onze supervisors in die tijd hebben gedaan. Toen we na tien minuten weer binnen mochten komen, waren de bananen in elk geval op.
De derde en laatste ronde bestond uit individuele vragen. Hiervoor was ik nog wel het meest zenuwachtig. Wat nou als ze een vraag zouden stellen waarop ik het antwoord niet wist? Dat gebeurde gelukkig niet. Sterker nog, we kregen allemaal twee heel simpele vragen. Op dat moment had ik voor mezelf vastgesteld dat er twee dingen aan de hand zouden kunnen zijn: of ons project was zo duidelijk uitgelegd dat er niets meer te vragen viel, of het was zo slecht dat ze wel duizend vragen hadden en niet wisten waar ze moesten beginnen.
Het bleek het eerste te zijn...
We werden naar de gang gestuurd en mochten één voor één binnen komen om ons cijfer te horen. Ik was als laatst en dat was doodeng. Degene die als eerst ging, kwam tevreden terug. Ik had hem verboden iets te verklappen, maar hij kon het niet laten om te zeggen dat we allemaal hetzelfde cijfer hadden en dat het 'fine' was.
En dat was het inderdaad! Toen ik eindelijk naar binnen mocht, werd me verteld dat ik een twaalf had gescoord voor dit project. EEN TWAALF! Even voor de duidelijkheid: dat is het hoogste cijfer dat je hier kunt halen. Hoger kan niet, een twaalf is het maximale. Ongelooflijk!
Ze vonden ons ontwerp zeer goed beargumenteerd en heel doordacht. Het rapport was excellent, de tekeningen boven ons niveau en met de renders konden we wel aan een competitie meedoen.
Behalve al dit fantastische commentaar hoort ons project nu ook nog eens officieel bij de beste projecten die dit semester zijn gemaakt. Er was nog één andere groep met alleen maar twaalven en als ik heel eerlijk ben, had ik nooit gedacht dat ons project dezelfde waardering zou krijgen als dat van hun.
De rest van de dag heb ik in een feeststemming geleefd. De hele wereld lachte me toe en ik heb keihard terug gelachen. Heerlijk! Wijn gedronken, taart gegeten en luxe geluncht met m'n projectgenoten... Ik had het allemaal verdiend.
En nu, een dag later, is er dat welbekende zwarte gat. Het wat-zal-ik-nu-eens-met-m'n-tijd-gaan-doen?-gat. Nou, helemaal niks dus. Dat heb ik verdiend en zo kan ik mooi nog even extra nagenieten van mijn twaalf. Nog wel. Want over twee weken moet ik dit project in nederland presenteren en daar zal een twaalf halen er wel niet inzitten...
En dus ga ik tot die tijd wijn drinken en taart eten om te vieren dat ik in het bezit ben van een twaalf voor mijn project. En behalve dat er maar weinig mensen zijn die me dat na kunnen zeggen, is er ook niemand die me die twaalf nog kan afpakken.
Haha, een twaalf voor m'n project!
Mange kys og kram!
Annemiek
Toch nog maar even een update. Want wat ik nu toch weer heb meegemaakt, kan ik echt niet nog anderhalve week voor me houden, haha.
Gisteren had ik namelijk na lang wachten eindelijk het examen van mn project. Ik zag er als een berg tegenop. Vier uur praten over mijn project, behoort toch niet echt tot mijn hobby's. En dan te bedenken dat ik normaal al lichtelijk gespannen ben als ik een presentatie van een kwartiertje moet geven...
Omdat we de avond van te voren nog tot elf uur geoefend hadden en ik om zes uur alweer naast m'n bed stond, was ik ook nog eens niet echt fris en fruitig. Rond zevenen liepen we met onze enorme maquettes naar de zaal waar ons examen zou plaatsvinden. En ja, dat betekent niet van de werkplaats naar een zaal op vloer 3 in Vertigo. Dat betekent van het ene gebouw dwars door de stad (met nieuwsgierige mensen en stevige wind) naar het andere gebouw.
Toen alles vervolgens stond, liep ik om een uur of acht in de supermarkt. Koffie, fruit en koekjes kopen voor onze supervisors. Dat is misschien nog wel het meest gekke van het hele examen; eten meenemen voor de mensen die je moeten beoordelen. Behalve dat het geld kost (kunnen die mensen niet gewoon zelf een boterham van huis meenemen?), lijkt het ook nog eens op een soort omkoping. Degene met de lekkerste koekjes krijgt het hoogste cijfer...
Nou ja, aangezien het een soort ongeschreven regel is, hebben we er maar aan meegedaan. Eenmaal terug in de zaal hebben we onze naambordjes opgespeld (ook al zoiets, officieel gedoe...) en zijn onze presentatie nog maar een keer gaan oefenen.
Stipt om 9 uur gingen we van start. Wij als groep aan de ene kant van de tafel en onze technische, architectonische en externe supervisors aan de andere kant. De presentatie ging prima. We hadden het in drie kwartier voor elkaar. Ruim binnen de tijd dus. We werden een kwartier naar de gang gestuurd. Zo hadden de supervisors de tijd om te overleggen terwijl ze zich volstopten met druiven, chocoladekoekjes en oploskoffie.
Daarna de tweede ronde. We moesten discussiëren over ons ontwerp. Het ging goed! We kregen nauwelijks moeilijke vragen en er was altijd wel iemand die kon antwoorden of reageren. Ik heb me er maar blind ingestort. Welk resultaat dat zou opleveren, zou ik later wel zien...
Na anderhalf uur werden we weer even naar de gang gestuurd. Nou ja, jullie kunnen vast wel raden wat onze supervisors in die tijd hebben gedaan. Toen we na tien minuten weer binnen mochten komen, waren de bananen in elk geval op.
De derde en laatste ronde bestond uit individuele vragen. Hiervoor was ik nog wel het meest zenuwachtig. Wat nou als ze een vraag zouden stellen waarop ik het antwoord niet wist? Dat gebeurde gelukkig niet. Sterker nog, we kregen allemaal twee heel simpele vragen. Op dat moment had ik voor mezelf vastgesteld dat er twee dingen aan de hand zouden kunnen zijn: of ons project was zo duidelijk uitgelegd dat er niets meer te vragen viel, of het was zo slecht dat ze wel duizend vragen hadden en niet wisten waar ze moesten beginnen.
Het bleek het eerste te zijn...
We werden naar de gang gestuurd en mochten één voor één binnen komen om ons cijfer te horen. Ik was als laatst en dat was doodeng. Degene die als eerst ging, kwam tevreden terug. Ik had hem verboden iets te verklappen, maar hij kon het niet laten om te zeggen dat we allemaal hetzelfde cijfer hadden en dat het 'fine' was.
En dat was het inderdaad! Toen ik eindelijk naar binnen mocht, werd me verteld dat ik een twaalf had gescoord voor dit project. EEN TWAALF! Even voor de duidelijkheid: dat is het hoogste cijfer dat je hier kunt halen. Hoger kan niet, een twaalf is het maximale. Ongelooflijk!
Ze vonden ons ontwerp zeer goed beargumenteerd en heel doordacht. Het rapport was excellent, de tekeningen boven ons niveau en met de renders konden we wel aan een competitie meedoen.
Behalve al dit fantastische commentaar hoort ons project nu ook nog eens officieel bij de beste projecten die dit semester zijn gemaakt. Er was nog één andere groep met alleen maar twaalven en als ik heel eerlijk ben, had ik nooit gedacht dat ons project dezelfde waardering zou krijgen als dat van hun.
De rest van de dag heb ik in een feeststemming geleefd. De hele wereld lachte me toe en ik heb keihard terug gelachen. Heerlijk! Wijn gedronken, taart gegeten en luxe geluncht met m'n projectgenoten... Ik had het allemaal verdiend.
En nu, een dag later, is er dat welbekende zwarte gat. Het wat-zal-ik-nu-eens-met-m'n-tijd-gaan-doen?-gat. Nou, helemaal niks dus. Dat heb ik verdiend en zo kan ik mooi nog even extra nagenieten van mijn twaalf. Nog wel. Want over twee weken moet ik dit project in nederland presenteren en daar zal een twaalf halen er wel niet inzitten...
En dus ga ik tot die tijd wijn drinken en taart eten om te vieren dat ik in het bezit ben van een twaalf voor mijn project. En behalve dat er maar weinig mensen zijn die me dat na kunnen zeggen, is er ook niemand die me die twaalf nog kan afpakken.
Haha, een twaalf voor m'n project!
Mange kys og kram!
Annemiek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
